Tussenbeschouwing Giro 2021 (deel 1)

De eerste zeven dagen Italiaanse koers liggen alweer achter de wielen. Voorlopig hoogtepunt was toch wel de etappe-overwinning grand cru van Taco van der Hoorn. Je vluchtmakkers één voor één verschalken en een hongerig peloton voor blijven, is altijd een sterk staaltje. Maar om het reeds in de derde etappe van een Grote Ronde te presteren, wanneer de sprintersploegen normaal gesproken geen genade kennen, is haast ongezien. Dat Taco een sympathieke en ietwat eigenzinnige jongeman is, met tot nog toe een carrière getekend door tegenslagen, maakt het allemaal nog mooier. 

 

 

De daarop volgende etappes door de Apennijnen werden getekend door regen. Op papier niet al te lastige ritten zorgden zo voor een eerste schifting in het klassement en voor een ernstige aanslag op de kostbare energiereserves. Dinsdag hielden de tenoren hun kruit nog droog tot de laatste korte, steile klim. Maar donderdag schudde Ineos al flink aan de boom op 70 kilometer van het einde, op de befaamde Piano Grande. Het beulswerk van Ganna en de zijwind op de weidse hoogvlakte zorgden er voor dat het peloton in waaiers uiteen werd getrokken. Een uniek spektakel in een bergetappe. In de afzink kwam het wel weer tot een gedeeltelijke hergroepering, eigenlijk alleen roze trui De Marchi was definitief gelost. 

De werken van Pippo Ganna

Ondertussen was ons aller Bauke mee in de vroege vlucht van de dag. In de openingsfase had Mollema flink moeten malen om de aansluiting met de ontsnapping te maken. De vluchters onder aanvoering van Mohorič reden flink door en het leek even een jammerlijke chasse patate te worden voor de Groninger. Uiteindelijk kwam hij dus wel aansluiten, maar op de slotklim moest hij de inspanning bekopen. Daar rondde Gino Mäder het voorbereidende werk van ploegmaat Mohorič voorbeeldig af. Mäder kenden we nog uit Paris-Nice, waar hij in de zwaarste bergrit op de streep voorbij werd gestoken door een ogenschijnlijk ongenaakbare Roglič. De Zwitser kon de aanstormende klassementsmannen dit keer net wel afhouden. Bernal en Martin pakten de overgebleven bonificatieseconden, met Evenepoel in hun zog.

Bauke stuitte op Gino, maar er komen nog meer kansen

In Vlaanderen zag men Remco al even het Roze pakken, maar het was dan toch Atilla Valter die aan de kop van het klassement kwam te staan. Bij afwezigheid van Pinot leken de manschappen van Madiot deze Giro voorbestemd tot een anonieme bijrol. Maar daar dacht Atilla de Hongaar dus anders over. In bepaalde kringen wordt er al tijdje reikhalzend uitgekeken naar de definitieve doorbraak van de talentrijke Valter. Vorig najaar maakte hij al een verdienstelijk, zij het grotendeels anoniem, debuut in de Giro. En met wat geluk kan hij dit jaar een gooi doen naar een top-10 klassering in het eindklassement. 

Uiteraard waren het de afgelopen dagen niet enkel goednieuwsverhalen. Met Landa verloor het peloton een echte cult-favoriet. De guitige Bask maakte in de vierde etappe nog goede sier, door op de Colle Passerino vanuit de groep der favorieten te weg te snellen, waarop enkel Bernal, Carthy en Vlasov hem konden volgen. Een dag later werd een slecht aangegeven vluchtheuvel in de hectische aankomstfase hem spreekwoordelijk fataal. Eindwinst was lastig geweest, met het oog op zijn belabberde tijdrit, maar een podiumplek leek er toch echt wel in te zitten. En ook Sivakov moest de strijd vervroegd staken, na een ongelukkige aanvaring met de berm-begroeiing. Een gevoelige slag voor Bernal, die zo zijn naaste adjudant in het hooggebergt verliest. De Franse Rus begint zo onderhand wel een zekere naam op te bouwen als brokkenpiloot. Hopelijk kan hij zich beteren en eindigt hij niet als een Zakarin 2.0.

 

Het optreden van Landa was helaas van te korte duur

Als we het overgebleven klassementsveld kort overschouwen, dan maken Evenepoel en Bernal de beste indruk. Maar voor beiden geldt ook, dat hun potentieel over de volle drie weken een groot vraagteken is. Egan kon afgelopen Tour de eerste twee weken goed mee, om vervolgens in de Alpen in te storten en op te geven. Remco heeft überhaupt nog nooit langer dan 10 achtereenvolgende dagen gekoerst en het echte hooggebergte is voor hem onbekend terrein. Evenepoel maakt wel een hele rustige en zelfverzekerde indruk, hij heeft toch geen aanval geplaatst, maar reageert gedwee op de speldenprikken van de concurrentie. Bernal koerst iets actiever, hopelijk belooft dat veel goeds voor de aankomende dagen.

Dit weekeinde twee geaccidenteerde ritten door het hart van de Laars. Zaterdag etappe 8 van Noord-Apulië naar Noord-Campanië, de zuidelijkste rit van deze ronde. Normaalgesproken een dag voor de vluchters. Maar we weten inmiddels dat het in de Apennijnen behoorlijk kan spoken en wellicht heeft Ineos weer een strijdplan om de tegenstand geen dag rust te gunnen. De langste klim van de dag is maar liefst 19 kilometer, maar is niet al te steil en ligt op 50 kilometer van de streep. De afzink is evenwel zeer verraderlijk, over smalle kronkelweggetjes met een wegdek dat in kennelijke staat verkeert. De aankomst ligt na een klimmetje van 3 kilometer à 7%. Geen slotklim die afschrikt en derhalve misschien wel uitnodigt tot een aanval van ver. 

Etappe 8, zaterdag 15 mei

Zondag etappe 9; il Tappone Abruzzese, de gevreesde bergrit door de Abruzzen. Maar valt er eigenlijk veel te vrezen? Op het eerste oog ziet het profiel er vervaarlijk uit, met nauwelijks een kilometer vlak. Maar de beklimminngen die onderweg verteerd moeten worden, zijn niet al te angstaanjagend, met vooral veel gematigde percentages. Alleen de slotklim naar Campo Felice is andere koek. Daar wacht de renners een onregelmatig grindpad over de skipistes, met een paar flink steile stroken. Het zal uiteindelijk toch wel een uitputtingsslag worden, na een zware week koers, maar de verschillen zouden nog wel eens relatief beperkt kunnen blijven. De vluchters zullen vermoedelijk wel weer voor de dagzege strijden, want Ineos zal wel uit een speciaal vaatje moeten tappen om deze rit helemaal te kunnen controleren.

Etappe 9, zondag 16 mei

 

Maandag een dag voor de sprinters, waar je vermoedelijk niet voor thuis hoeft te blijven. Maar dat dachten we afgelopen maandag ook en toen ging Taco met de bloemen zwaaien. De Giro verrast gelukkig elk jaar weer opnieuw en alle voorspellingen die ik op deze plek doe, dienen derhalve met een gepaste korrel roze zout te worden genomen. Arrivederci!