De Zoncolan stelde me niet echt teleur, omdat ik er niet al te veel verwachtte. Ik had mijn blik vooral gericht op de dag van maandag. De Grote Dag in de Dolomieten. Maar toen de weersverwachting al maar duisterder werd, begon ik al een beetje te vrezen. En vlak voor de start kwam dan het harde verdict. De Fedaia en de Pordoi werden geschrapt en van de grote drie pasovergangen bleef alleen de Giau in de route gehandhaafd. We zitten al sinds 2011 te wachten op de meer dan mythische Passo Fedaia en we blijven dus nog minstens een jaar op onze honger zitten. Uiteindelijk bleef sneeuw achterwege en of de parcourswijziging gerechtvaardigd was, is voer voor discussie.
Om het leed te verergeren liet de Italiaanse regie het weer eens afweten. Het was de afgelopen weken bij regenachtige omstandigheden telkens prijs met ernstig haperende verbindingen. En maandag spande wat dat betreft de kroon: het verloop van de wedstrijd was voor de kijkers thuis grotendeels in nevelen gehuld. Het ontbreken van rechtstreekse televisiebeelden heeft natuurlijk een zeker romantisch cachet. Maar we koersen niet meer in de gouden tijden van Bartali en Coppi en de RAI lijkt dat nog niet helemaal door te hebben. In de toch relatief bescheiden Ronde van Romandië was men onlangs wel uitstekend in staat om tijdens een door noodweer geteisterde Alpenetappe ononderbroken haarscherpe beelden af te leveren. Dus technisch gezien is het zeker niet onmogelijk.
Bernal op de Giau. Meer foto's hier |
Bernal kwam in Cortina als eerste uit het wolkendek neergedaald en in kon zo, in het Roze, zegerijk over de streep bollen. Hij lijkt vooralsnog superieur. In de afgelopen bergetappes kon niemand hem ook maar enigszins bedreigen. Als Egan geen gekke inzinkingen of tegenslagen te verwerken krijgt, kan de eindzege hem nauwelijks meer ontgaan. De strijd om de overgebleven podiumplekken is een stuk meer in flux. Damiano Caruso maakt een stabiele indruk en heeft tot nog toe geen trap te veel gedaan. Achter de ervaren Italiaan staan Carthy, Vlasov, Yates, Ciccone en Bardet nog relatief dicht op elkaar.
Voor mij is Ciccone nog wel de grootste verrassing, aangezien hij nog nooit eerder heeft bewezen over drie weken voor een top-klassering te kunnen gaan. Yates leek op de Zoncolan nog even Bernal te kunnen bedreigen, maar had vervolgens in de verregende Dolomieten weer een veel mindere dag. Voor Bardet had de etappe maandag duidelijk niet ingekort hoeven te worden, hij was op de natte bergwegen in zijn element. Op iets grotere afstand rijdt Tobias Foss ook een uitstekende Giro en Almeida is stiekem ook weer de top-10 in gemuisd. João hoeft in elk geval niet meer tandenknarsend te knechten, want Remco had na de Zoncolan vaarwel gezegd tegen zijn klassementsambities. Het debuut van Evenepoel is tot nog toe geen onverdeeld succes. In eerste plaats voor de eerzuchtige renner zelf, die toch wel een beter eindresultaat geambieerd had. Hopelijk kan hij zich herpakken, want in de eerste week gaf hij de koers zeker kleur, met zijn on-Vlaamse bravoure.
Yates oogde fris op de Zoncolan |
Ondertussen was zondag natuurlijk nog een favoriet jammerlijk weggevallen. De winderige weg over de lagune van Grado werd Buchmann spreekwoordelijk fataal. De rit door het Friulisch-Sloveense heuvelland werd zoals verwacht voer voor de vluchters. En we kregen een toch wel aansprekende winnaar in de drijfnatte straten van Gorizia. Het was jammer voor Mollema en Riesebeek, maar we gunden het de enigszins zonderlinge Campenaerts van harte. Hij was afgelopen jaren in de Giro al vaak dicht bij etappewinst, meestal in de tijdrit. Maar dit seizoen tapt Victor uit een ander vaatje. In het Vlaamse voorjaar deed hij ook al van zich spreken met attractief, edoch weinig succesvol, beulswerk. Dat hij het dan eindelijk af kon ronden in een fel betwiste finale, was meer dan mooi.
Het publiek was in groten getale op de Goriška Brda neergedaald |
De komende dagen wachten ons nog wel een paar ritten die de moeite zijn. In eerste plaats de rit van woensdag, met waarschijnlijk de zwaarste aankomst bergop van deze Giro, En dat is een behoorlijke claim, aangezien we de Zonc al achter de wielen hebben. Het gemiddelde stijgingspercentage van de Sega di Ala is in elk geval onovertroffen, 9,8% maar liefst. De aanloop naar de slotklim toe is ook een stuk pittiger dan afgelopen zaterdag, de Passo di San Valentino ligt op minder dan 40 kilometer van de streep en met bijna 15 kilometer à 8% een niet te onderschatten hindernis. De vlucht van de dag zal dus van goede huize moeten komen om het peloton voor te blijven. Uiteraard is Bernal weer de uitgesproken favoriet, maar misschien zijn we zo onderhand al in de fase aanbeland waarin er cadeautjes worden uitgedeeld.
Woensdag, etappe 17, met twee vervaarlijke haaientanden |
Donderdag een lange rit over de Povlakte met een heuvelachtige finale. Voer voor de vluchters, of als hij nog ambitie heeft, Sagan. Vrijdag nog een bergrit, die licht is aangepast in verband met het noodlottige kabelbaanongeluk van zondag. Oorspronkelijk zou de eerste beklimming van de dag de Mottarone zijn, maar dat was nou net waar de plek des onheils. Om begrijpelijke redenen is de route gewijzigd en gaat het Roze circus nu over een wat lagere col, de Gignese. Op het koersverloop zal het geen al te drastische invloed hebben, het draait in de etappe vooral om de aankomst op Alpe di Mera. Een klim die qua pentes nauwelijks onder doet voor de Sega di Ala, maar wel ietsje korter is. En dan wacht natuurlijk nog het slotweekend, maar daarover later wellicht meer. Arrivederci!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten